ตูมมมม!!!
ท่ามกลางความงงและสับสน ปลานิลน้อยตัวหนึ่งกำลังพยายามประคองตัวในน้ำอย่างทุลักทุเล
มันพยายามเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไปไม่นาน...มันกับเพื่อนๆหลายร้อยกำลังว่ายน้ำอยู่ มีอะไรไม่รู้มาตักมันกับเพื่อนปลานิลตัวเล็กๆเหมือนมันอีกหลายตัวมาใส่ในถุงใสๆ มันโคลงเคลงอยู่ในถุงนั้นมาซักพักแล้วมันก็ถูกโยนลงมาที่นี่
ที่นี่ที่ไหน...?
มันไม่เหมือนที่เก่าเลย กว้างกว่า มืดกว่า มีต้นไม่แปลกๆที่มันไม่เคยเห็นเต็มไปหมด หินก็มี ที่พอจะคุ้นก็คือพวกเพื่อนๆมันที่โดนโยนลงมาพร้อมกันหลายสิบตัวบัดนี้หายไปหมดเหลือเพียงไม่กี่ตัวก็กำลังจะว่ายน้ำหายไปเหมือนกัน
"เฮ้ รอด้วย" มันร้องเรียกปลาสามสี่ตัวสุดท้ายที่กำลังจะว่ายไป "พวกนายจะไปไหนกัน?"
"ไปสำรวจบ้านใหม่สิ" หนึ่งในนั้นพูดขึ้น
"บ้านเหรอ?"
"ใช่ บ้าน ที่ไหนมีน้ำที่นั่นก็บ้านทั้งนั้นแหละ นายจะไปหรือไม่ไ.." ปั๊ป!!!
เสียงดังขึ้นก่อนที่เจ้าปลาตัวนั้นจะพูดจบมันก็ถูกงับเข้าไปอยู่ในปากของ...ของอะไรก็ไม่รู้ที่เจ้าปลาน้อยไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต มันมีปากที่ยื่นยาวฟันแหลมคม ตัวยาวสีออกขาวมีเกล็ดวาวเป็นมัน ตัวใหญ่กว่ามันเป็นสิบเท่า!!!
ปั๊ป!! สิ้นเสียงปลาอีกตัวที่ยังงงๆก็โดนงับสิ้นชื่อไปอีกตัวโดยเจ้าปลาปากยาวตัวเดิม
"เผ่นโว้ยยย" ปลาอีกตัวไม่รอช้าหมุนตัวกลับว่ายไปอีกทิศทางนึง
ปั๊ป!!! โอวว...ปีศาจอีกตัวโผล่มาและดูดเจ้าปลาตัวนั้นเข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว มันไม่เหมือนตัวแรกที่โผล่มา ถึงจะตัวยาวเหมือนกันแต่ตัวนี้หัวมีขนาดเล็ก ตาเล็ก มีครีบพริ้วไหวตลอดลำตัวด้านบน พื้นลำตัวสีเทาส่วนท้องสีขาว ปลายหางเล็กและเรียวยาวมันว่ายน้ำแบบแปลกๆเหมือนลอยตัวในน้ำและกำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เจ้าปลานิลตัวน้อยตัวชาว่ายน้ำไม่ออก
"เอ้า จะรอให้มันกินหรือไงไอ้ตัวเล็ก" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากบริเวณโขดหิน
"ว่ายมาทางนี้"
สิ้นเสียงสวรรค์เจ้าตัวเล็กรีบว่ายไปทางต้นเสียงที่หลบอยู่ใต้โขดหินสองก้อนที่วางทับกัน
"มาหลบอยู่ในนี้ก่อน"
เจ้าปลาน้อยเขยิบตัวหลบเข้ามาในช่องหินพลางมองเจ้าของเสียง มันเป็นปลานิลเหมือนกันแต่ตัวใหญ่กว่าซักสามสี่เท่าได้สีหน้าและแววตานิ่งไม่มีท่าทางกลัวเจ้าสัตว์ประหลาดทั้งสองตัวนั่นเลยผิดกับเจ้าปลาน้อยที่ยังตัวสั่นงันงกไม่หาย
"ไม่ต้องกลัวไอ้ตัวเล็ก มันทำอะไรเราไม่ได้หรอกในนี้ อีกอย่างข้างนอกนั่นยังมีอาหารอีกเยอะ"
"อาหาร? หมายถึงอะไร?"
"พวกแกไงอาหาร พวกแกถูกส่งมานี่เพื่อเป็นอาหารของพวกมัน ข้าก็ด้วย พวกเราปลานิลล้วนเป็นอาหารของพวกมัน ไอ้พวกปลานอก"
"ปลานอก??"
"ใช่ เฮียเค้าเรียก" ปลานิลตัวที่ใหญ่กว่าบอกพลางก้มกินตะกอนที่ตกอยู่
"อาหาร? ปลานอก? เฮีย? โอ๊ยผมงงไปหมดแล้ว ตกลงที่นี่ที่ไหนกันแน่ฮะ"
"เค้าเรียกบ่อเลี้ยงปลาไอ้หนู เราอยู่ในบ่อเลี้ยงปลา คนเค้าเลี้ยงปลานอกแล้วก็ซื้อเรามาเป็นอาหารให้พวกมัน เสร็จมาเยอะแล้ว ใหม่ๆมาไม่รอดหรอกโดนจับกินหมด ไอ้ปลานอกมันกินทั้งวัน เผลอก็โดน ส่วนใหญ่ที่รอดมาก็เพราะเฮีย"
"อ๊ะ งงละสิเฮียคือใคร นิลที่นี่เรียกเฮียว่าเฮียเก๋า เฮียแกอยู่มานาน มาตั้งแต่ตัวเท่าเอ็งนะแหละแต่เอาตัวรอดมาได้เรื่อยๆจนหลังๆแกตัวใหญ่ก็เริ่มงัดกะไอ้พวกปลานอกคอยช่วยพวกนิลมาใหม่ ช่วยได้มั่งไม่ได้มั่ง อย่างข้านี่ก็เกือบโดนไอ้อาบาอาบางับดีที่เฮียแกมาช่วยไว้ทัน ดูที่ครีบซ้ายไอ้อาบาอาบาดิผลงานเฮียแก หายไปทั้งครีบ ฮ่าๆๆ"
"อาบาอาบาก็คือปีศาจพวกนั้นเหรอครับ?"
"อืมม ไอ้ตัวสีเทาๆที่เหมือนปลาไหลนั่นชื่ออาบาอาบา มาจากอเมริกาใต้โหดอย่าบอกใครเห็นมันนิ่งๆงั้นหนะมือคนเลี้ยงมันยังงับเลยอย่าเข้าไปใกล้เด็ดขาด ส่วนไอ้ตัวปากยาวๆนั่นปลาจระเข้มันมีสองตัวพี่น้องชอบหากินด้วยกัน บางทีหนีตัวพี่ได้ก็มาโดนตัวน้องดักแต่ตัวพี่น่ากลัวกว่าเฮียยังไม่ค่อยอยากยุ่งเพราะฟันมันคมเคยมีปลานอกเหมือนกันลงมามันงับขาดครึ่งเลย มีแต่ไอ้อาบาอาบานี่แหละที่มันไม่ยุ่งไม่รู้ทำไม"
"สรุปก็คือเราต้องหนีเอาตัวรอดให้พ้นจากพวกปลานอกแบบนั้นอย่างเดียวเหรอฮะไม่มีทางหนีเลยเหรอฮะ?"
"ใจเย็นไอ้หนูใจเย็น คือจริงๆแล้วมันก็คงต้องเป็นยังงั้นอ่ะนะ แต่ เฮียมีแผนการณ์ วันนี้เฮียให้พวกข้ามารวบรวมนิลที่มาใหม่เท่าที่ทำได้แล้วไปหาเฮียป่านนี้คงไปรวมกันหมดแล้วเราไปหาเฮียกันก่อนดีกว่า ตามมา..."
ปลาตัวพี่เริ่มออกว่ายลัดเลาะไปตามพุ่มไม้และซอกหินโดยมีลูกปลาน้อยตามไปอยู่ไม่ห่างซักพักก็มาถึงก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งซึ่งใหญ่กว่าหินก้อนอื่นๆอย่างเห็นได้ชัดเพราะความใหญ่ของมันพ้นขึ้นไปถึงเหนือน้ำเลย
"พ้นหลังก้อนหินนี่แหละที่อยู่เฮีย ปลอดภัยแน่นอนพวกนั้นมันไม่กล้าว่ายมา"
พูดเสร็จมันก็พาเจ้าตัวเล็กว่ายลอดหินก้อนนั้นเข้ามา เบื้องหน้ามีนิลจำนวนหลายตัวว่ายรวมกันอยู่ ตัวเท่ามันนับได้หกเจ็ดตัว ใหญ่กว่านั้นเท่าตัวที่พาเข้ามามีห้าตัวแต่ตัวที่โดดเด่นที่สุดอยู่ใต้เงาหินเบื้องหน้าลำตัวมีขนาดใหญ่เท่าปลานิลโตเต็มวัยมีท่าทีสงบนิ่งดูน่าเกรงขามทำให้นิลตัวอื่นๆดูจ้อยไปเลย
"อย่าไปจ้องตาขวาเฮียแกนะ แกไม่ชอบ" นิลตัวพี่กระซิบบอกเจ้าตัวเล็ก
"เอาหละ ได้แค่นี้สินะ" เสียงก้องกังวาลดังออกมาอย่างมีพลังจนนิลตัวอื่นๆต้องรีบหยุดกิจกรรมและหันมามองเป็นตาเดียว
"เฮียขอต้อนรับ" เฮียเก๋าว่ายโผล่หน้ามาจากเงาหินเผยให้เห็นรอยแผลนับไม่ถ้วยบริเวณหัวและที่สะดุดตาที่สุดก็คือแผลฉกรรจ์บริเวณตาขวาจนทำให้ตาขาวและบอด
"ยินดีต้อนรับน้องใหม่ทุกคน ขอให้ตื่นตัวตลอดเวลาอย่าประมาท อย่าออกไปหากินคนเดียว บอกแบบนี้ทุกอาทิตย์ก็เหมือนเดิม เหลือรอดมาแค่นี้จริงๆเพราะนิลเราชอบเหม่ออยู่นิ่งๆไม่ได้ชอบว่ายน้ำสำรวจไปเรื่อย ยังไงให้อยู่กับพวกนิลพี่เลี้ยงที่เค้าอยู่มาก่อนหน้านี้จะปลอดภัยกว่า ตอนนี้เหลือกี่ตัวนะ ห้าหรือหก?"
"ห้าครับ ไอ้จระเข้ตัวพี่งับไปตัวสองอาทิตย์ก่อน" นิลตัวนึงตอบ
"เห็นมั๊ยอย่าประมาท ขนาดอยู่มานานยังโดนเลย" เฮียเก๋าพูดพลางถอนหายใจผ่านเหงือก
"อีกไม่กี่วันเราจะมีแผนการณ์ใหญ่รออยู่ เฮียอยากให้พวกเราตั้งใจฟัง" เฮียเก๋าพูดด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งเอาจริงจนเจ้าลูกปลานิลน้อยแอบคิดไม่ได้ว่าน้ำก็กระเพื่อมตามเสียงไปด้วย
"เร็วๆนี้เจ้าของบ่อจะไปพักร้อน คนงานก็ไม่อยู่หลายวันเค้าก็จะต้องไปซื้อลูกปลานิลมาปล่อยตุนไว้เป็นร้อยตัวเพื่อเป็นเสบียงให้ไอ้พวกปลานอกกินตอนที่ไม่อยู่ เราจะรวบรวมกำลังนิลเท่าที่ทำได้มาอยู่ในนี้แล้วเฮียจะไปเฝ้าปากทางไม่ให้ไอ้สามตัวนั้นเข้ามา ส่วนนิลพี่เลี้ยงออกไปหาเสบียงเท่าที่หามาได้มาเลี้ยงพวกลูกนิลและกันไม่ให้มีตัวไหนหลุดออกไป ถ้าแผนเราไปได้ด้วยดีพวกมันจะอดตายก่อนเจ้าของบ่อกลับมาแล้วพวกเราก็จะเป็นอิสระ"
"เย้ๆๆๆๆๆ" เสียงนิลหลายตัวโห่ร้องอย่างดีใจ
"อย่าเพิ่งรีบดีใจ" เฮียเก๋าปราม "เตรียมรับศึกใหญ่กันดีกว่า"
ไม่กี่วันผ่านไปนิลพี่เลี้ยงไปช่วยลูกปลานิลมาได้อีกหลายตัวพร้อมชี้แจงถึงแผนใหญ่และซ้อมตระเตรียมความพร้อมกันจนแทบจะไม่มีเวลาพักและแล้ววันนั้นก็มาถึงลูกปลานิลไม่ต่ำกว่าสองร้อยตัวถูกปล่อยลงมาในบ่อ
ปั๊ปๆๆๆ!! ปั๊ปๆๆๆ!! ปั๊ปๆๆๆ!!! เสียงอาหารมื้อใหญ่ดังอย่างต่อเนื่องด้วยความหิวในขณะที่ลูกพี่ใหญ่อย่างเฮียเก๋ายังคงนิ่งและคอยปรามลูกน้อง
"อย่าเพิ่งๆ รอให้เจ้าของบ่อออกไปก่อน รอสัญญาณจากเฮียคนเดียว" เฮียเก๋าในมาดแม่ทัพใหญ่ที่ยังไม่สั่งให้ทหารหาญเข้ารบแต่ให้รอสัญญาณการรบที่จะพลิกเกมส์การล่าในอาณาจักรแห่งนี้
"อย่าเพิ่ง รอก่อน... รอ... อย่าเพิ่งนะ..." เฮียเก๋ากำชับต่อเนื่องมองดูคล้ายเมล กิ๊บสันในเรื่องเบรฟฮาร์ทเป็นอย่างยิ่ง
"ปัง" เสียงประตูบ้านปิดลง
"ลุยยยยยยยยยย" เฮียเก๋าทะยานนำหน้าแหวกน้ำเป็นเกลียวคลื่นอย่างมีพลังทำเอาปลาตัวเล็กๆกระเด็นออกไปตามแรงน้ำ เสนาทั้งห้ารีบออกตัวตามไปด้วยความพร้อมเพรียงส่วนเหล่าลูกปลารวมถึงเจ้าตัวเล็กต่างขมีขมันเตรียมรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในเร็วๆนี้
"ปัง" เสียงเฮียเก๋าพุ่งเข้าชนกลางตัวอาบาอาบาเต็มแรงจนมันคายลูกปลานิลออกจากปากและหมุนตัวกลับหนีไปอย่างตกใจ เหล่าเสนาไม่รอช้ารีบต้อนลูกปลาหน้าใหม่ให้ไปยังที่หลบซ่อนทันที
"ไม่อยากตายมาทางนี้" "ตามพวกพี่ๆไปเลยอย่ามัวแต่ช็อกน้ำไอ้หนู" "อย่าเพิ่งกิน ตามพวกไปก่อน" "ไม่ต้องกลัวตามมาๆๆๆ" เสียงเสนาอื้ออึงว่ายวนต้อนลูกปลานิลยาวเป็นสายไปยังค่าย
"เข้ามาเลย ข้างในๆๆ" "ชิดในเลย เขยิบตามกันไป ให้เพื่อนตามเข้ามาเร็วๆ" "เข้าไปก่อนอย่าเพิ่งถามเดี๋ยวเล่าให้ฟัง" "เข้าไปๆๆๆ" เสียงเหล่าลูกปลาที่เพิ่งมาก่อนหน้านี้ไม่กี่วันแต่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดีก็ช่วยกันทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
"ปัง" เสียงจู่โจมอีกระลอกของเฮียเก๋าคราวนี้พุ่งเป้าไปยังเจ้าปลาจระเข้ตัวเล็กจนมันกระเด็นติดขอบอ่างแล้วว่ายน้ำเอียงขวาอยู่พักนึงเพราะหัวชนขอบอ่างจนมึน
ปลาจระเข้ตัวพี่ว่ายเข้ามาด้วยความเร็วแต่ด้วยความว่องไวของพันธุ์ปลานิลนั้นเหนือกว่าหลายขุมเฮียเก๋าสะบัดหางพลิกตัวอ้อมไปทางด้านหลังปลาจระเข้ตัวพี่อย่างว่องไว
"นี่สำหรับนิลที่เอ็งงับขาดสองอาทิตย์ก่อน" เฮียเก๋างับครีบหางปลาจระเข้ตัวพี่แล้วสะบัดอย่างรุนแรงไปมา ด้วยความที่ตัวมันยาวกว่าจะหันกลับมาเฮียเก๋าก็จากไปพร้อมเศษครีบหางคาปาก
"เฮฮฮฮฮฮฮ" เสียงร้องเชียร์อย่างสะใจของเหล่านิลดังกึกก้อง บางตัวแอบน้ำตาไหลสะใจที่เฮียเก๋าแก้แค้นให้เพื่อน
เฮียเก๋าว่ายวนไปมาเที่ยวจัดการกับปลานอกทั้งสามส่วนเหล่าเสนาและนิลที่เหลือก็ค่อยๆทยอยต้อนลูกปลานิลมาใหม่มารวมกันในค่ายจนนักล่าลูกปลานิลทั้งสามตัวต่างตกใจและทั้งแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น มันว่ายวนไปมาแต่ก็ไม่เห็นอาหารเลยซักตัวเดียวจะเข้าไปใกล้เฮียเก๋าที่บัดนนี้ว่ายมาปิดปากทางเข้าก็ไม่กล้า
ภายในค่ายที่บัดนี้มีปลานิลรวมกันอยู่นับร้อยได้ประกาศชัยชนะและต่างโห่ร้องให้สดุดีเฮียเก๋าแต่เฮียเก๋ายังคงสงบนิ่ง หันหน้าไปทางนอกค่ายคอยมองเจ้าสามตัวร้ายไม่ให้ย่างกรายเข้ามาตามเดิม
หลายวันผ่านไปผลของการต่อสู้เพื่อพลิกประวัติศาสตร์เริ่มปรากฏผลให้เห็น แม้ว่าจะมีลูกปลาบางตัวหลุดออกไปโดนจับกินบ้างแต่ส่วนใหญ่ก็ยังอยู่กันอย่างเป็นระเบียบ เฮียเก๋ามีท่าทีอิดโรยลงไปบ้างแต่ถ้าเทียบกับสามวายร้ายแล้วนับว่ายังดูดีกว่าเยอะ
บัดนี้เจ้าสามตัวต่างว่ายวนอยู่เหนือผิวน้ำรอคอยอาหารที่ไม่ตกถึงท้องให้อิ่มหมีพีมันมาหลายวันแล้ว พวกมันต่างหันหน้าเข้าหากันไม่ยอมให้มีตัวไหนมาอยู่ข้างหลังเด็ดขาดเนื่องด้วยกลัวเสียหางเสือเรือไป เจ้าปลาจระเข้ตัวน้องอาการหนักสุด ว่ายบ้างหงายท้องบ้างเหมือนหมดแรงเต็มที เมื่อไหร่ที่มันเริ่มหงายท้องพวกปลานิลก็จะนับถอยหลังเหมือนนักมวยน็อค 10-9-8-7-6-5-4-3-2-1 เฮฮากันสนุกสนานตามประสาผู้ชนะ
มันเล็งเห็นกันแล้วว่าอีกไม่นานบ่อปลาแห่งนี้ก็จะต้องตกเป็นของพวกมันแล้วก็เริ่มเป็นจริงขึ้นเรื่อยๆเมื่อเจ้าปลาจระเข้ผู้น้องจากไปอย่างสงบเจ็ดวันหลังจากวันที่ทำสงครามกัน
เฮียเก๋าสะบัดหางให้น้ำกระเพื่อมปลาเล็กปลาน้อยปลิวตามแรงน้ำส่งเสียงเฮฮา บางตัวใจกล้าจะว่ายออกไปแหย่อีกสองตัวที่เหลือแต่โดนพี่เลี้ยงปรามไว้
"ปัง" เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงคนดังเข้ามา มีกระชอนเล็กๆมาช้อนปลาจระเข้ตัวเล็กขึ้นไปจากบ่อ
"พี่ต้อง ปลาจระเข้ตัวเล็กพี่แม่งตายแล้วหวะ" เสียงคนพูดขึ้น
"เฮ้ยตายได้ไงวะไอ้เต้มึงไม่ได้ให้อาหารมันเหรอ" อีกเสียงพูดแบบตกใจ
"ให้พี่ ยังอยู่เพียบเลย แม่งไม่กินไม่รู้ทำไม"
"ไหนๆๆ" ชายผู้ซึ่งน่าจะเป็นเจ้าของบ่อเดินมา
"นี่ไงมันมาหลบอยู่มุมนี้หมดเลยแล้วไอ้ปลานิลตัวใหญ่นี้มาจากไหนวะเต้?"
"ก็ผมบอกพี่แล้วไงว่ามันมีตัวใหญ่อยู่ตัวนึงสงสัยรอดมาแล้วพี่บอกช่างมันให้เลี้ยงไว้ไง ไอ้ตัวนี้แหละชอบวิ่งชนปลาพี่"
"สัด อย่าบอกนะว่ามันกันไม่ให้ปลากูกินลูกปลานิล" ชายที่แต่งตัวเหมือนร็อกเกอร์ย้อมผมยาวหยิกเป็นสีแดงเข้มผู้ซึ่งน่าจะเป็นเจ้าของบ้านนี้พอๆกับเจ้าของบ่อนี้วางกระเป๋าเดินทางลงก้มหน้าลงดูในบ่อแล้วตักลูกปลานิลที่อยู่รวมกันหลังปลานิลตัวใหญ่นั้นขึ้นมาสิบกว่าตัวแล้วนำไปปล่อยตรงที่ๆปลาจระเข้กับปลาอาบาอาบาอยู่
ปั๊ปๆๆๆ!!! ปั๊ปๆๆๆๆ!!! ปั๊ปๆๆๆๆ!!! ปั๊ปๆๆๆ!!!
จากนั้นเค้าก็ค่อยๆช้อนลูกปลานิลออกมาจากจุกนั้นจนแทบหมดแม้ว่าเฮียเก๋าจะพยายามไล่ชนทั้งกระชอนและทั้งปลานักล่าแต่ก็แทบจะไม่ได้ผล
"ไอ้ตัวนี้แม่งเกเรหวะไล่ชนปลากูด้วย" ร็อคเกอร์หนุ่มผมแดงเจ้าของบ่อพูดอย่างเริ่มหมดความอดทน
"พี่รินๆ" หนุ่มผมแดงหันไปตะโกนใส่หญิงวัยกลางคนที่เพิ่งถือตะกร้าจ่ายตลาดเดินตามเข้ามา
"มาเอาปลานิลไปทอดด้วย"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น